دودمان دودی

شکستی خفته در جانم درونم روح بی جانیست شکفتم گر برآشفتم نگاهم محو بیتابیست تو گفتی آشیان دارم درون قلب بیتابد ولی انگار به سنگی آشیانم را ببستی بر کنارم تا نتابد ماه وماهانی نگه ببریده ام جانا درون حلقه ی ناهید که گر آشفتگی این بود بمیرد زهره و ناهید بمیرد زهر و ناهید